در این دانش شهر نشان داده شده است که ایجاد تسهیلاتی نظیر پل عابر پیاده هر چند در نگاه اول نشان از توجه به عابر پیاده است، اما در صورت به‌کارگیری بی‌رویه یا نامناسب به ویژه در بافت‌های مرکزی شهر که نقش دسترسی معابر آن پررنگ‌تر از نقش جابه جایی است، میتواند نتیجه معکوس داشته باشد. به عبارت دیگر استفاده از پل عابر پیاده برای عابران در این معابر نتیجه‌ای برخلاف رویکرد پیاده مداری است. علاوه بر این با توجه به فقدان احساس شده از وجود یک ملاک عمل ارزیابی پلهای عابر پیاده موجود،  موجود مطالعه درصدد آن است که با استفاده از ضوابط قبلی “احداث پلهای عابر پیاده جدید” الگوریتم ساده‌ای جهت ارزیابی کارایی و اثربخشی پلهای عابر پیاده موجود، ارائه نماید.