حضور پیاده شهروندان در شهر از مواردی است که در فرآ یند طراحی شهری، امروزه بیش از پیش مورد توجه قرار دارد و فراهم آوردن شرایط امن به ویژه در برابر نفوذ روزافزون اتومبیل و وسایل نقلیه، از عوامل تأثیرگذار بر کمیت و کیفیت حضور عابران پیاده است. ایجاد تسهیلاتی نظیر پل عابر پیاده جهت عبور از عرض خیابان، در این راستا قرار دارد اما توسعه و به‌کارگیری آن همچون هر زیرساخت دیگری با محدودیتهایی همراه است. این نوشتار از منظر اثر سنجی و کارایی سنجی این نوع تسهیلات را مورد بررسی قرار داده است.

در این دانش شهر نشان داده شده است که ایجاد تسهیلاتی نظیر پل عابر پیاده هر چند در نگاه اول نشان از توجه به عابر پیاده است، اما در صورت به‌کارگیری بی‌رویه یا نامناسب به ویژه در بافت‌های مرکزی شهر که نقش دسترسی معابر آن پررنگ‌تر از نقش جابه جایی است، میتواند نتیجه معکوس داشته باشد. به عبارت دیگر استفاده از پل عابر پیاده برای عابران در این معابر نتیجه‌ای برخلاف رویکرد پیاده مداری است. علاوه بر این با توجه به فقدان احساس شده از وجود یک ملاک عمل ارزیابی پلهای عابر پیاده موجود،  موجود مطالعه درصدد آن است که با استفاده از ضوابط قبلی “احداث پلهای عابر پیاده جدید” الگوریتم ساده‌ای جهت ارزیابی کارایی و اثربخشی پلهای عابر پیاده موجود، ارائه نماید.